I lost myself

 Po drugiej stronie lustra czai się ciemność. Wstąpisz w nią, a już nigdy nie zaznasz ciepła jasnych promieni słońca. Pochłonie cię ona do reszty, zamaże miłe i przyjemne wspomnienia, zastąpi je smutkiem, bólem, nienawiścią i chęcią zemsty. Będziesz stąpał w jej szeregach, niczym zaślepiony wygórowanymi ambicjami żołnierz, podległ władny, który żąda jedynie władzy.

Umysł ludzki, jego ciało i kości są kruche. Wystarczy podpiłować podstawy, zniszczyć to w co się wierzyło i sypie się cała konstrukcja. Czy kogoś to obchodzi? Nie!

A czemu by miało?

Po co się starać?

Inni raz pochłonięci przez ciemność, nie potrafią się z niej otrząsnąć. Będą podążać tą ścieżką do końca. Do końca swoich policzonych już dni.

Natomiast inni, stąpający w światłości będą zmierzać ku górze, po długiej drabinie przyjemności i szczęścia.

Czy ty potrafisz odmienić moje serce? Odbudować moją wiarę? Wyciągnąć mnie z ciemności, w której kroczę i z której nie potrafię się wydostać?

Bez ratunku, otrzepuję się z kurzu złych wspomnień. Dławię się brudnym powietrzem płaczu.

Bo dla mnie nie ma już ratunku.