Rozdział 10 "Ponieważ ty jesteś pięknym kłamstwem, a ja okrutną prawdą"

No tak muszę zainwestować w klawiaturę do telefonu, ponieważ nie chce mi się pisać i męczyć ze znakami polskimi na mini pro :D Tak dziś premiera Thora The Dark World. Oczywiście na mój pech, nie pojadę, bo nie ma jak. Dopiero w niedzielę zawitam w kinie. Zawsze coś. Przepraszam za błędy, które możecie napotkać w notce, ale poprawiałam je na laptopie z telefonu. Nie każde były podkreślone na czerwono, więc mogłam coś przegapić.
Kolejna sprawa. Wasze komentarze. Kiedy je przeczytałam, aż ciepło mi się na sercu zrobiło.
Każdy pisarz, wróć przepraszam nie jestem nim jeszcze, znaczy nie tak dobrym ( w planach: napisać jakąkolwiek książkę ), ale ok wracamy do tematu, więc każdy blogger cieszy się z tak pozytywnych komentarzy. Jestem wam bardzo, bardzo wdzięczna. Podtrzymujecie mnie na duchu i przesyłacie pozytywną energię, która potem zamienia się wenę. :D Dziękuję,
Piosenka na dziś, albo raczej soundtrack z zajebistej gry --> http://www.youtube.com/watch?v=P6zvejSPJbs

Cier­pienie wy­maga więcej od­wa­gi niż śmierć.
Napoleon Bonaparte

Ellie wsłuchiwała się w każde słowo anielicy, która dokładnie tłumaczyła jej cel przybycia na Venis. Dowiedziała się, że jeden z pobratymców Michała został poważnie ranny w walce i jego skrzydło jest niesprawne, dlatego Loki uczył jej zaawansowanej magii leczniczej, aby mogła sprostać temu zadaniu.
Oczywiście Ellie nie wysunęła swoich przemyśleń, podejrzeń, lub czegoś innego związanego z tą sprawą. Miała pewne wątpliwości, czy uda się jej sprostać temu zadaniu, ale przysięgła Iris, że się postara i da z siebie wszytko.
- Dobrze, więc może chciałabyś się czegoś napić? - Zaproponowała, wstając z ławki, na której usiadły, by porozmawiać.
- Chętnie - Ellie uśmiechnęła się ciepło i podążyła za anielicą.
Przemierzały rozległe, kwitnące ogrody, które swoim wyglądem przypominały te w Asgardzie. Na Venis wszystko było zadbane, czyste i piękne. Tak właśnie powinna wyglądać kraina aniołów. Uniosła wzrok ku górze, gdzie na błękitnym niebie, wędrowały jasne chmury, oraz dostojne orły szybowały, przecinając swoimi skrzydłami powietrze. Motyle przestępowały z kwiatu na kwiat i zbierały nektar, białe konie, luźno spacerowały sobie pomiędzy niebiańskimi istotami. Gdzieś w oddali słychać było rozbawione dziecięce głosy, które lekko unosiły się nad ziemią, z szeroko rozstawionymi skrzydłami. Ich zwiewne, białe szaty powiewały na wietrze, a złociste włosy kołysały, opadały na ich ramiona.
- Wasza kraina w niczym nie przypomina ziemi. - Zagadnęła Ellie, zrównując swoje kroki z Iris, która dumnie kroczyła ścieżką wyłożoną białymi kamyczkami.
- To wszystko to dzieło naszych przodków. Niegdyś niezamieszkana kraina, stała się ich i naszym domem. Kochamy wolność i pokój, dlatego żyjemy ze wszystkimi w zgodzie. - Podeszła do białej klaczy, która właśnie upijała łyk wody, z małego strumyka. Kiedy zwierze zobaczyło, że ktoś się do niego zbliża, od razu podniosło głowę i dało się pogłaskać. - Pragniemy, aby to wszystko trwało wiecznie i nigdy się nie zmieniło.
- Mówiłaś, że śmierć jest dla was zbawieniem tak? - Iris podniosła na nią wzrok - Czy ty się jej boisz?
-  Kiedyś życie spytało śmierć: Śmierć, dlaczego wszyscy mnie kochają, a nienawidzą ciebie? Śmierć odpowiedziała: Ponieważ ty jesteś pięknym kłamstwem, a ja okrutną prawdą.
- Nie rozumiem - Ellie westchnęła i podeszła do konia, aby tak samo go pogłaskać - Czyli nienawidzisz życia, bo jest kłamstwem, a czekasz na śmierć, bo chcesz się dowiedzieć prawdy?
- Gdyby życie było prawdą, to czy nie bylibyśmy szczęśliwi? Czy wszystkie nieszczęścia, przykrości, bóle i smutki, zaniechałyby kontaktu z tobą? - Klacz potrząsnęła łbem i prychnęła, po czym zrobiła krok do tyłu i wycofała się. Ellie odprowadziła ją wzrokiem, gdy tak kłusem podążyła przed siebie.
- Życie nie zawsze jest usłane różami - Powiedziawszy to, zwróciła się do Iris, która wręczyła jej białą filiżankę, z parującym napojem. Sama zaś zrobiła łyk i podążyła wzrokiem za odlatującym motylem.
- Ale musi trwać...
                                                                             ~*~*~*~
- Za chwilę przyjdzie tu Iris i zaprowadzi cię do lecznicy. Tam dowiesz się co masz robić. - Tłumaczył Loki.
Jego ręce były splecione z tyłu, a wzrok utkwiony miał w nieobecnym punkcie gdzieś za oknem.
- A ty co będziesz robił? - Spytała Ellie, poprawiając swoje ubranie
- Mam kilka spraw do załatwienia. - Przestał podziwiać widoki za oknem i przeszedł pokój, zmierzając ku drzwiom - Kiedy skończysz od razu wróć do pokoju i czekaj na mnie. Nie wpuszczaj nikogo do środka, po za mną rozumiesz?
- Co ty chcesz zrobić? - Lekko się zdenerwowała, lecz Kłamca już zamknął za sobą drzwi.
Super. Po prostu super. I weź człowieku z takim tu rozmawiaj. Intrygant jeden się znalazł. Gdyby chodź raz nie wychodził podczas rozmowy.
Jej wstępne obelgi, które skierowane były w stronę Lokiego, przerwało skrzypienie drzwi.
- Już czas - Oznajmiła Iris.
                                                                       ~*~*~*~
Oślepiające białe światło, raziło Ellie, kiedy razem z Iris weszły do skrzydła szpitalnego. Nie różniło się ono niczym, od tego, które widziała w Asgardzie. No może poza rażącym światłem.
- To tutaj - Iris wskazała jedno z łóżek, na których leżał pacjent.
Ellie spojrzała na anioła, który leżał na prawym boku tyłem do nich. Jego lewe skrzydło zostało zabandażowane i usztywnione, tak, aby sprawiało jak najmniej bólu podczas poruszania się.
- Rafaelu - Anielica szturchnęła go lekko w ramię.
Mężczyzna poruszył się niespokojnie, by zaraz wstać i jęknąć z bólu. Miał on pociągłą twarz, a jego oczy były koloru niebieskiego. Prawie takie same jak u Thora, tylko, że te jakby na chwilę stracił swój blask i chęć życia. Jego brązowe włosy, lekko opadły na ramiona.
- To jest Ellie - Wskazała na dziewczynę - Książę Loki ją przyprowadził, aby uleczyła twoje skrzydło.
Rafael poderwał się i złapał szatynkę za ramiona, a na jego twarzy zagościł radosny uśmiech.
- Naprawdę dasz radę uleczyć me złamane skrzydło Panienko? Jakże się cieszę, że moje modły zostały wysłuchane przez najwyższego.
Iris uśmiechnęła się do siebie i zapisała coś na kartce, którą po chwili wsunęła kieszeni pod zbroją.
Mężczyzna się uspokoił, a Ellie mogła zacząć go leczyć.
- Może trochę zaboleć - Powiedziała, kiedy jego skrzydło zostało już ułożone w odpowiedni sposób. Nie był to przyjemny widok. Dało się zauważyć wypukłości, spowodowane złym ułożeniem kości. - Nieźle się załatwiłeś.
- Było to konieczne, aby obronić Pana.
- Michał jest twoim Panem prawda? - Spytała przykładając ręce do złamania
- Tak Panienko - Odparł, patrząc gdzieś w dal
- Mów mi Ellie.
                                                                            ~*~*~*~
 Operacja przedłużyła się o półgodziny. Dlaczego? Ponieważ moc jaką Ellie musiała użyć do leczenia złamanego skrzydła, zbyt szybko się wyczerpała. Pierwsze piętnaście minut szło jak z płatka, lecz po tym czasie zaczęła czuć dziwne mdłości i ból głowy. Iris nakazała jej, aby zrobiła sobie przerwę, ale szatynka nie chciała słuchać. Dopiero po interwencji medyków zebranych w sali - a było ich z dziesięciu -, którzy siłą ją odciągnęli, przestała. Zajęła jedno z wolnych łóżek, by wypocząć. Dostała nawet parę leków wzmacniających. Ellie bardzo się zdziwiła, kiedy jej moc tak szybko zaczęła się ulatniać. Nigdy wcześniej tak się nie działo. Kiedy była w Asgardzie, mogła leczyć godzinami, bez chwili wytchnienia, a teraz? Coś dziwnego działo się z jej organizmem, który w jednej chwili przestał poprawnie funkcjonować. Po dziesięciu minutach bezczynnego leżenia, Ellie w końcu wstała i powróciła do leczenia anioła, jednak nadal czuła się bardzo dziwnie. Ból głowy nasilał się, a ona sama pobladła po twarzy. Kiedy zakończyła cały proces, odetchnęła z ulgą. Rafael był tak w niebo wzięty, że z radości zaczął skakać po pokoju. Uściskał Ellie, prawie łamiąc jej żebra i śpiewnym krokiem wyszedł, dziękując za jej ciężką pracę.
- Jesteśmy ci niezmiernie wdzięczni - Iris położyła dłoń na ramieniu szatynki. - Lecz niepokoi mnie twój stan organizmu. Kiedy leczyłaś skrzydło Rafaela, strasznie zbladłaś. Wszystko w porządku?
- Nic mi nie jest - Skłamała, siląc się na uśmiech - To takie efekty uboczne.
Swoje chwiejne i powolne kroki skierowała w stronę komnat, gdzie była umówiona z Lokim.
Droga, która zazwyczaj zajmowała jej piec minut, teraz ciągnęła się w nieskończoność. W nogach poczuła bezsilność, a przed oczami pojawiły się cienie. Gdyby nie ściana, która robiła za tymczasowe podparcie, na pewno bliżej zapoznała by się z ziemia. Dlaczego czuła się tak źle? Nim całkowicie straciła świadomość ze światem, zdążyła zobaczyć tylko poły zielonej zbroi.
                                                                             ~*~*~*~
- Moi wojownicy - Zabrzmiał donośny głos Michała. Stal na niewielkim podwyższeniu z wysoko uniesiona głowa i skrzydłami wzniesionymi w kierunku nieba, aby oddać mu cześć. - Zebraliście się tutaj, by walczyć w imię Pana, który podczas tej jakże trudnej bitwy, użyczy nam swej nieograniczonej mocy. - Skrzydła oddanych mu wojowników, zatrzepotały, a głownie mieczy, uniesionych wysoko w górę, zapłonęły żywym ogniem. - Wasza obecność tutaj, pozwala mi być w przekonaniu, ze jesteście gotowi, aby oddać życie za najwyższego. - Przerwał na chwile, aby zwrócić się ku mężczyźnie stojącemu obok. - Kłamco otwórz przejście, by moje zastępy mogły przejść do twojego świata.
Magik zmierzył go przenikliwym spojrzeniem, a na jego twarzy wystąpil grymas, widoczny tylko przez chwile. Postąpił krok do przodu i zawołał:
- Heimdallu otwórz most.
W ułamku sekundy, kolorowa poświata przecięła niebo, tworząc coś na wzór cyklonu, który dosłownie wessał wojowników.
- Kłamco zostań na mojej ziemi. Wyczekuj naszego przybycia. Wrócimy z głowa twojego ojca.
Loki prychnął i skrzywił się.
- To nie jest mój ojciec.
- Dobrze wiec - Zamachnął się skrzydłami i wzniósł się w powietrze. - Wrócimy zwycięsko z tej wojny.
Kłamca odprowadził wzrokiem znikającą, kolorowa poświatę, kiedy most się zamykał. Prychnął zirytowany pod nosem i zwrócił się w stronę komnat, gdzie umówił się z Ellie. Michał bardzo się pomyli co do swojego zwycięstwa. Mianowicie: napotka pewne trudności, którymi są nie kto inni jak Avengersi, chwilowo przebywający w Asgardzie. Dobrze się złożyło. Zajmą trochę jego wyolbrzymione zastępy, kiedy on w spokoju będzie załatwiać swoje sprawy. Kolejnym czynnikiem wpływającym na niepowodzenie tej misji jest to, ze Odyn za żadne skarby nie pozwoli odebrać sobie władzy. Michał był na tyle głupi, ze uwierzył, iż może wygrać z samym Wszechojcem i do tego jeszcze zasiąść na jego tronie, który rzekomo należał się Lokiemu. Aczkolwiek trzeba jeszcze zwrócić uwagę na pewien szczegół, a jest nim sam strażnik, którego nie idzie od tak obejść.
Jego przemyślenia zostały zakończone, kiedy natrafił na pewien opór, którymi były drzwi komnaty, do których doszedł nieświadomie. Nacisnął na klamkę, która ustąpiła od razu, zapraszając go do środka. Chłodne powietrze owiało jego twarz, a czarne włosy lekko zakołysały się na wietrze. Przebiegł wzrokiem po pomieszczeniu, lecz nigdzie nie dostrzegł Ellie. Zacisnął usta w wąska kreskę, a jego oczy pociemniały. Zamknął oczy i skupił się na wykryciu jej energii, jednak w promieniu 300 metrów, nie wykrył, ani namiastki jej magi. Gdyby teraz go ktoś zobaczył można by było rzecz, że wygląda jak dziecko, któremu właśnie zabrano upragnionego lizaka. Z impetem zatrzasnął za sobą drzwi i zaczął przemierzać korytarze, w celu zlokalizowania dziewczyny. Po niecałych dziesięciu minutach, zezłoszczony i podirytowany, oparł się plecami o zimną ścianę zrobioną z białego marmuru. Wszystko w tym cholernym zamku było zrobione z białego marmuru, który, aż bil po oczach. Gdyby tylko Ellie się zezło...
- Dobra poczułem - Powiedział, rozmasowując sobie skronie.
Dziewczyna musiała się naprawdę przestraszyć, bo przekaz jej magii był niewiarygodnie wysoki. Chociaż teraz mógł ja bez problemu namierzyć. Skierował swoje pospieszne kroki w stronę najbliższych schodów, prowadzących w dol.
Cztery pietra i milion schodów niżej, stanął przed wielkimi, drewnianymi drzwiami, które robiły wrażenie, po przez wymyślne kłódki i zamki. Dla takiego wprawionego magika jak on, to żadne wyzwanie, jednak będzie musiał to zrobić po cichu, by straż, która została w zamku, przypadkiem nie natknęła się na niego. Przyłożył prawa dłoń do drzwi, a zamki pod wpływem magii, otworzyły się, sygnalizując cichym kliknięciem. Sala więzienna. Tak jak przypuszczał. Zrobił krok do przodu, a pochodnie na ścianach, zapłonęły, owijając długi, prosty korytarz nikłym światłem. Szedł kilka minut, co chwile przyglądając się celom, w których mogła przebywać dziewczyna, aż trafił na ta jedną. Zmrużył oczy, w środku dostrzegając drobna postać, z rekami w kajdanach, które były zawieszone na ścianie. Kajdany. Wspomnienia ożyły ponownie. Jego uwiezienie w Asgardzkich celach, zimna ziemia, na której klęczał, z rekami uniesionymi do góry, przez stalowe kajdany. Potrząsnął głową, a cienka mgła zasłoniła nieprzyjemne myśli. Przyłożył ręce do krat, które rozstąpiły się na boki - jak może czerwone - robiąc średniej wielkości wejście. Wszedł do środka i ukląkł na przeciwko dziewczyny. Jej głowa bezwładnie zwisała, a podwinięte rękawy bluzki, ukazywały liczne rany.
- P-proszę.....pomóż - Wyjąkała cicho, nie podnosząc wzroku.
- Ellie - Szepnął.
Ta jednak nie zareagowała. Loki wyprostował się i począł zdejmować uciążliwe kajdany. Jej ręce już po chwili wolne, opadły wzdłuż ciała, a sama dziewczyna przechylała, by upaść. Loki szybko znalazł się przy niej, podtrzymując i próbując obudzić.
- L-loki? - Uniosła nieznacznie głowę. Jedyne co dostrzegła, to zamazany obraz i zieleń. Tą, którą widziała wcześniej, nim zemdlała. Momentalnie otrzeźwiała i odsunęła się od niego, przylegając do ściany. - Odejdź - Krzyknęła - Nie chce cie widziec.
- Co ty... - Nie dokończył, ponieważ musiał uniknąć zielono-bialego promienia, który leciał w jego stronę. - Uspokoj sie.
- Nie chcę już więcej cierpieć - Po jej twarzy poczęły płynąc łzy, mieszające sie z jeszcze świeżą krwią.
Magik nie umiał wydusić z siebie, ani jednego słowa. Było to równoznaczne z tym, że będzie musiał posunąć się do zaawansowanej magii, ale najpierw ona będzie musiała się uspokoić, aby chodź o krok mógł się do niej zbliżyć.
- Ellie uspokój się. Nie chcę ci nic zrobić - Wyciągnął przed siebie ręce w uspokajającym geście. Najwyraźniej jej coś podali, bo inaczej nie bałaby sie go w taki sposób jak teraz.
- Proszę, proszę - Nowy głos, poniósł się echem po celach. Zbyt dobrze znany głos. - Kogo my tu mamy. Dwa gołąbki w jednej klatce.
Kiedy wysoka postać mężczyzny wyłoniła się z ciemności, Loki zaklął siarczyście pod nosem. W jednej chwili kraty przez, które można było przejść, na powrót przyjęły postać pionowych, ustawionych w małej odległości od siebie, prętów.
- Lex - Loki zgrzytnął zębami. Wysunął przed siebie rękę, na której już tlił się zielony płomień. Wycelował w sam środek krat, po czym jasna poświata, wystrzeliła. Nim został powalony na ziemię przez swoją własną magię, zdążył usłyszeć tylko cichy śmiech.
- Niegdyś wielki czarnoksiężnik, którego bali się wszyscy, a teraz - Spojrzał na Lokiego z politowaniem i odrazą - Jesteś nikim Loki.
- Co cię sprowadza do Venis Lex? - Spytał magik, podnosząc się z brudnej ziemi i otrzepując swoje szaty.
- Pewne interesy, a także ona - Przeniósł wzrok na dziewczynę, zwiniętą w kącie. - Słyszałem, że udzielałeś jej nauk i jest prawie tak potężna jak ty. Szkoda tylko, że o tym nie wie.
- Michał nie będzie zadowolony z twojej wizyty.
- Sam wysłałeś go do Asgardu na pewną śmierć, więc nie mam się o co martwić - Lex obrócił się do niego bokiem, kierując się w stronę wyjścia z więzienia. - Dobrej nocy Kłamco.
                                                                           

Tom jak zawsze świetny. :D