Rozdział 11 "Ceń słowa. Każde może być twoim ostatnim"

Aaaaaa Przepraszam za tak dużo przecinków. Po prostu stawiam je tam gdzie popadnie, nie do końca ogarniam te kreski. Byłam w sobotę na Thorze The Dark World. Mam mieszane uczucia.. Nie zabrakło śmiesznych scen, jak i smutnych, ale sami musicie to zobaczyc. Jednak mam nadzieję, że czytelnicy już obejrzeli ten film, więc zacznę już wprowadzać jego wątki do opowiadania. Oczywiście dialogi, które tam przytoczę, nie są całkowitym odwzorowaniem tego co mówili w filmie dlatego, że nie do końca je pamiętam, a po drugie z angielskim u mnie trochę słabo, zwłaszcza, kiedy nie mam tych słów przed oczami.
Uwaga pozytywna energia została wessana przez Vint. Dziękuję :D
Nie wiem czemu ale w tej walce pasi mi ta piosenka --> http://www.youtube.com/watch?v=USm-SpKJK8o

Szukanie Natashy i Clinta nie przychodziło łatwo Tony'emu. Dlaczego? A dlatego, że dwaj assasyni woleli łazić i zwiedzać Asgardzki zamek, pełzając w kanałach wentylacyjnych.
- Jarvis namierz ich - Polecił maszynie. Aż cud, że jego osobista sztuczna inteligencja działała nawet tutaj. To się nazywa być geniuszem.
- Obecnie znajdują się nad Panem. - Odpowiedział mechanicznym głosem.
Tony spojrzał w górę, a widok, który tam zobaczył wcale go nie zdziwił.
- Wcale nie zdziwiłbym się, gdyby Odyn was teraz zobaczył - Zaśmiał się cicho pod nosem - Lub ktoś z jego teamu.
- Coś się do nas zbliża Tony - Natasha z gracją opadła na podłogę, otrzepała się z kurzu zalegającego w wentylacji i wyprostowała się.
- I wyczułaś to za pomocą twojej wrodzonej zdolności? - Sarkazm, tak popularny u Starka.
Wdowa obrzuciła go mrożącym krew w żyłach spojrzeniem, a następnie złapała go za ramiona i obróciła w przeciwną stronę. Tony otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, kiedy przed oczami przeleciało mu coś dziwnego. Powinien się raczej już do tego przyzwyczaić, po tym jak Loki razem z armią chitauri napadł na Manhatan. Jednak widok istoty wyposażonej w parę skrzydeł, złocistą zbroję z symbolem przypominającym pióro, jednym mieczem schowanym w pochwie i drugim uniesionym wysoko do góry, którego głownia płonęła czerwono-pomarańczowym ogniem, spowodował u niego szok. Czy ta dziwna istota przybyła do Asgardu w pokojowych zamiarach czy pragnęła w tym momencie pozbawić go głowy, swoim nad wyraz imponującym mieczem, Stark miał się dowiedzieć już za moment.
- Kupidyna to ty mi raczej nie przypominasz - Grać za zwłokę, dobra taktyka. - Wiesz bez łuku, strzał z grotami zakończonymi w kształcie serca i bez pieluchy na pewno się do niego nie upodobnisz.
Anioł wyraźnie rozbawiony, lecz także nad wyraz podirytowany słowami miliardera, skierował ostrze miecza wprost na jego szyję.
- Żaden śmiertelnik nie będzie ze mnie drwił. Chociaż uważam, że było to w minimalnym stopniu zabawne, to nie będę tego tolerować - Tatuaż w kształcie płomienia na twarzy anioła, zapłonął na czerwono, a sam jego właściciel emanował dziwną, straszną aurą.
- Nic nie mówiłem - Tony uniósł ręce do góry w geście wyraźnego zaprzeczenia i zrobił krok do tyłu.
Postąpił bardzo dobrze, gdyż właśnie miecz anioła przeciął powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą stał milioner. Assasyni zadziałali od razu, próbując go unieruchomić i dać Tony'emu czas na wpakowanie się w zbroję. Ten anioł nie był ostatnim. Już po chwili w jego ślady ruszyli nowo przybyli posłańcy najwyższego. Asgardzkie niebo pokryła biała, ruszająca się plama, spowodowana trzepotem skrzydeł niebiańskich istot. Na ich czele stanął ubrany jako jedyny w złotą zbroję połyskującą w blasku zachodzącego słońca, archanioł.
- Bijcie pokłony przed Panem tej krainy. - Krzyknął tak, aby wszyscy go usłyszeli. - Nadszedł dzień, w którym Wszechojciec polegnie, a jego krew spowije mój miecz.
Jego jakże wspaniały monolog został przerwany przez dziwny dźwięk.
- Stark znowu się popisuje - Stwierdził Kapitan, który już zajął swoje miejsce obok agentów.
Tak Stark lubił się popisywać. Szczególnie kiedy walczył na otwartej przestrzeni, a jego wrogowie stali w jednym rządku gotowi do unicestwienia. Muzyka z głośników zamontowanych w jego zbroi, grała na całego, a on sam latał w powietrzu, robiąc najdziwniejsze akrobacje w celu uniknięcia spotkania z mieczami.
- Gdzie Thor? - Spytał Clint, kiedy kolejny z jego przeciwników opadł na ziemię.
- Powiedział, że idzie szukać brata - Miecz jednego z aniołów, odbił się od tarczy Kapitana
- Teraz mu się zachciało spotkać rodzinnych - Prychnął Barton.
Stark zrobił kolejny korkociąg nurkując w dół, aż po samą linię oddzielającą ląd od powietrza. Kiedy już myślał, że zgubił oddział lecących za nim aniołów, poczuł mocny uścisk wokół kostki. Spojrzał w dół.
- Wy....śmiertelnicy przegracie - Wydusił z siebie, na wpół żywy archanioł. Ostatkami sił dobył miecza i nim zdążył zrobić nim dziurę w nodze Iron Mana, padł.
- Ruszaj się stalowa puszko - Zawołała Clint. Jedna z jego strzał właśnie uratowała Tony'emu życie, ale za publiczne nazwanie go puszką będzie cierpiał.
                                                                ~*~*~*~
--> http://www.youtube.com/watch?v=WTdquYYOD2E

Ellie siedziała skulona w kącie celi, co chwila zerkając na Lokiego, który spokojnie się jej przyglądał.
- Dlaczego się mnie boisz? - Spytał nad wyraz łagodnym tonem, a jego zielone oczy błysnęły.
- P-proszę nie rób mi krzywdy - Załkała cicho.
- Czemu miałby... - Przerwał, kiedy zobaczył jak dziewczyna kurczowo trzyma się za prawy bok, a spod jej palców płynęła szmaragdowa substancja - Jesteś ranna.
- Odejdź - Krzyknęła - Nie podchodź.
Loki nie zważał na jej protesty i krzyki. Szybkim ruchem znalazł się przy niej.
- Nic ci nie zrobię - Szepnął niemalże bezgłośnie. - Pokaż to
Zbliżył się do niej, czyli już mógł użyć magii. Dziewczyna odetchnęła głęboko, zamykając oczy i opadając na bok. Jej bezwładne ciało było oparte o ścianę, a on w spokoju mógł zacząć ją leczyć.
Tylko teraz nie wiedzieć czemu nasunęło mu się parę pytań. Dlaczego to robi? Dlaczego tak biernie się nią zajmuje? Przecież od wieków dbał tylko o siebie i nikt inny nie wdzierał mu się w życie z butami. Więc dlaczego? Czyżby chciał spróbować czegoś nowego? Zobaczyć jak to jest, kiedy ktoś w końcu obdarzy cię jakimś uczuciem? Owszem, wiele razy słyszał jak kobieta wyznaje mu swoje uczucia po jednej nocy, ale nigdy nie spotkał się z przypadkiem, że inna kobieta może zanim pójść i się go trzymać, a do tego wszystkiego znosząc ból i cierpienie. Dlaczego tak się zmienił? Powinien być zimny, nieczuły, wyprany z uczuć, albo raczej dobrze je ukrywać pod maską obojętności. Powinien kłamać, płatać innym figle. Taki właśnie powinien być Bóg Kłamstw.
- Cholera - Zaklął pod nosem
Lex nim wyszedł, nałożył na kraty zaklęcie. I to, którego Loki nigdy nie umiał zdjąć. Polegało ono na ograniczeniu zdolności magicznych maga przebywającego w zasięgu czaru. Pech chciał, że on i Ellie byli najbliżej, więc jego zaklęcie, które rzucił na dziewczynę zaraz przestanie działać.
- Moja głowa - Zbyt szybko się wybudziła. Nie zdążył jeszcze uleczyć rany zadanej jej zapewne od sztyletu.
Przygotował się na to, że Ellie zaraz odskoczy od niego i na wpół sklepiona rana, otworzy się na nowo. Jednak nic takiego nie nastąpiło.
- Loki? - Spytała cicho - Co ty tu robisz? Gdzie my jesteśmy?
- Mogłabyś łaskawie się nie ruszać? Zniszczysz moją pracę - Syknął w jej stronę. Tak stary dobry Loki wraca, ze swoim srebrnym językiem.
- To boli - Syknęła z bólu, wędrując wzrokiem za jego ręką.
- To się nie ruszaj.
- Co się stało? - Rozejrzała się po celi
- Może sama mi powiesz? - Spojrzał na jej twarz, która chwilowo wyrażała zdezorientowanie.
- Ja...nie wiem. Nim się tu znalazłam widziałam ciebie, znaczy twoje szaty, a później już nic - Wyjaśniła
Loki uniósł brew. Widziała go? Jakim cudem?
- Nie mogłaś mnie nigdzie widzieć. Powiedziałem, że spotkamy się dopiero w komnacie.
Odsunął się od niej, kiedy rana wyglądała już na zasklepioną i zajął się pomniejszymy cięciami.
- Pamiętasz chociaż kto ci to zrobił? - Uniósł pytająco brew
- Czułam się jakby ktoś wyssał ze mnie życie - Zaczęła - Widziałam tylko urywki i twoje zielone szaty.
- To był Lex - Odparł po chwili - Musiał rzucić na ciebie jakieś zaklęcie odurzające, a potem....
Loki bezwładnie opadł na ziemię. Poczuł jak ktoś, a raczej zaklęcie tego kogoś wysysa z niego magię i energię. Nim ciemność całkowicie zawładnęła jego umysłem, widział jak przez mgłę Ellie, która szarpie go za ramiona, jak krzyczy chodź jej głos był stłumiony, jak wysyła pojedyncze cząstki swojej magi, lecz jego organizm całkowicie je odrzucił. Zamknął oczy i po prostu zemdlał.
 
                                                                                ~*~*~*~
http://www.youtube.com/watch?v=-dhMjbrn9Lw ( Jak dla mnie idealnie tu pasuje. )

-  Po tak długim czasie przychodzisz do mnie z wizytą bracie? Dlaczego? By szydzić?
 - Potrzebuję twojej pomocy. I żałuję, że nie mogę ci zaufać.
- Dlaczego tu jesteś, skoro nie możesz dać mi wolności?
- Potrzebuję twojej pomocy, aby opuścić Asgard
- Naprawdę jesteś, aż tak zdesperowany, aby przychodzić do mnie i prosić o pomoc? Dlaczego myślisz, że możesz mi zaufać?
- Nie ufam. Jeśli zdradzisz, zabiję cię
 - Kiedy zaczynamy?
Słyszał jak wypowiada te słowa, lecz dziwnym trafem nie należały one do niego. Widział siebie jak wychodzi z celi, jednak nie był tym, którego, zobaczył. Czuł jakby żył, a jednocześnie był martwy. Dlaczego jego umysł zobrazował mu właśnie to wspomnienie? Czyżby było na tyle ważne, aby je pamiętać?  Nie. 
Nagle wszystko się rozmazało i na powrót zapanowała ciemność, by po chwili mógł ujrzeć kolejne zdarzenia. Teraz wszędzie dookoła panowała pustka. Szary piach pomieszany z błotem, zgrzytał pod butami, kiedy razem z Thorem i jego ukochaną Jane, zmierzali na spotkanie z mrocznym elfem. Przystanęli nad jednym z wzgórz. Loki wystawił, skrepowane przez kajdany, ręce przed siebie, a gromowładny zdjął je. Już miał dobyć swojego sztyletu, by ostrze zagłębiło się w ciele Thora, gdy nagle powietrze przeciął kobiecy krzyk.
Dlaczego krzyk? Przecież nie tak to wszystko wyglądało. Jego dusza wyrwana niczym z ciała, przyglądała się temu wszystkiemu. Z daleka dostrzegł rosłą posturę Malekith'a, który za pomocą swojej mocy, znęcał się nad kolejną ofiarą. Loki podleciał bliżej. Nie musiał się martwić, że ktoś go zobaczy, ponieważ to po pierwsze: było tylko wspomnienie, po drugie: był niczym duch. Ciało kobiety unosiło się w powietrzu, z szeroko rozłożonymi rękami. Jej oczy były czarne, a wzrok utkwiony gdzieś w niewidocznym punkcie. Kiedy dokładnie się jej przyjrzał, znieruchomiał. Tak kobieta to była...
- ELLIE! - Krzyknął, dla nikogo niesłyszalnym głosem. Czuł jak jego dusza sama porusza się do przodu, tak jakby biegł. Jednak ilekroć chciał ją dosięgnąć, ona wydawała się taka daleka, niedostępna, nieosiągalna. 
Dlaczego? Przecież jej tam nie było. Nie mogło być. Spotkał ją dopiero, kiedy wrócił na ziemię.
Jego umysł przetwarzał wszystkie potrzebne informacje. Chociaż wiedział, że to wszystko to tylko wspomnienia, przy których majstrował Lex, to widok umierającej Ellie był dla niego ciosem, który skutecznie powalił go na kolana. Kiedy widział jej twarz, która wyrażała cały ból i cierpienie zadane przez elfa, chciał ja stamtąd wyrwać, a potem dobrać się do Malekith'a, aby poczuł jak to jest, kiedy twój wróg wyrywa ci jeszcze bijące serce z piersi. Nie mógł jednak temu wszystkiemu zapobiec, ponieważ był tylko nic nie znaczącą duszą, która była biernym obserwatorem całego zdarzenia. Kiedy uradowany mroczny elf dopiął swego, ciało dziewczyny opadło na ziemię. Jej zielone wcześniej oczy, teraz były szare, bez życia. Lekko uchylone usta, z których sączyła się szkarłatna ciecz i ciało bez duszy. Poczuł ukłucie w sercu. Ukłucie czegoś co przypominało żal, tęsknotę smutek. Już dawno chciał jej coś powiedzieć, lecz teraz nie miał na to szans. Mógł tylko patrzeć.
                                                                                 ~*~*~*~
http://www.youtube.com/watch?v=qD8OnPC1fLI

Z jego piersi wydarł się krzyk. Taki, który towarzyszy najgorszym koszmarom. W jego wypadku, to coś było o wiele gorsze. Dalej znajdował się w tej przeklętej celi, na którą Lex nałożył zaklęcie i przez, które nie mogli się stąd wydostać. Oni? Loki szybko podniósł się do siadu i omiótł pomieszczenie, przerażonym wzrokiem. Jego serce, które teraz biło rekordy szybkości, uspokoiło się dopiero wtedy, kiedy ją zauważył. Spała oparta o ścianę z lekko uchylonymi ustami. Ten widok utwierdził go tylko w przekonaniu, że to co zobaczył, to tylko głupie, nic nie znaczące wspomnienia. A jednak, wtedy czuł się, jakby odbierano mu coś najważniejszego w jego życiu. Jakby jakaś jego część już nigdy nie mogła do niego powrócić.
Miękniesz - Odezwała się jego podświadomość. Czy to była ta prawda? Ta okrutna prawda, której za żadne skarby nie chciał przed sobą przyznać? Wzbraniał się przed wszelkimi uczuciami, aż do chwili, w której ją spotkał. Wiedział, że coś w jego życiu zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, ale nie wiedział co. Zawsze trwał w przekonaniu, że będzie sam i tak też umrze. Umrze ze świadomością tego, że ludzie, którym wyrządził tyle krzywd, w ogóle nie będą o nim pamiętać. Pamięć, pamięcią. Najgorsze w tym wszystkim było to, że oni tego chcieli. Jego śmierci. Bo po co dać szansę takiemu jak on. Temu, który chciał widzieć jak inni ludzie cierpią przez jego czyny, jak umierają w agonii, kiedy on będzie nad nimi stał i szatańsko się uśmiechał. Nawet nie wiedział, kiedy jego oczy zaszkliły się łzami, a potem kilka kropel spadło ja jego blade ręce. Te dłonie, które zrobiły tyle złego. Rachunek sumienia sobie robisz czy co? - Przeklęta podświadomość miała rację. Przecież nie był tym, który użala się nad sobą. Wierzchem dłoni otarł łzy i nabrał powietrza do płuc, aby się uspokoić. Zerknął na kraty. Dopóki nikt z zewnątrz tu nie przyjdzie, dopóty będą tu siedzieć.

Tak dialog, który prowadzili Loki z Thorem, odbiega od tego prawdziwego. Nie bijcie mnie za to. Po prostu moja pamięć ze mną nie współgra. Hehe. Dobrze rozdział napisany, więc na ten tydzień mam spokój. W swoich planach mam także pomysł napisania książki. Zapewne zapytacie dlaczego. Otóż, marzyłam o tym od dawna i mam zamiar spełnić to marzenie. Oczywiście wiem, że książka nie będzie najwyższych lotów, ale postaram się ją napisać.
:D Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Komentujcie, udostępniajcie i lajkujcie. Odpłacę się wam :D Pozdrowionka życzy Vint :D
                                                               

Macie zdjęcie słodkiego Toma, jak sobie pływa. :D