Rozdział 23 " Take that pain from my life "

  Wchodzę ostatnio na bloga gdzieś z 4 dni temu i patrzę 10 tyś wyświetleń. Banan z twarzy nie schodzi mi do dzisiaj, bo ta liczba wciąż rośnie. Dziękuję wszystkim czytelnikom, których znam, i którzy są anonimowi. Cieszę się, że po przez pisanie tego opowiadania mogę wzbudzić w was wszystkie uczucia. W końcu robię coś, co ktoś docenia i raduje się z tego. Zostawiacie komentarze ( raduje się ), nie zostawiacie ( kiedyś będzie lepiej ).
  I kolejny rozdzialik. Teraz postaram się więcej pisać. I tak sobie myślę, że powoli będziemy się zbliżać do końca tej historii, ale jeszcze nie teraz, ponieważ mam za dużo pomysłów, a dużo pomysłów wiąże się z nowym opowiadaniem. Tak dobrze myślicie. Już zaczęłam tworzyć nową historię na maksa przesiąkniętą fantastyką, którą tak kocham. Imię elfa zostało zmienione na potrzeby opowiadania ( czyt. Vint nie umiała odmienić poprzedniego ), a to mi się bardziej podoba. :D A jak ktoś oglądał Hobbita to skojarzy postać z obrazka w zakładce Bohaterowie :D .

I burza gotowa :D
    

- Ja....
  Ellie zamknęła powieki, a jej ciało bezwładnie opadło w dół. Nim jednak zdążyła zderzyć się z zimną posadzką, sile ręce Lokiego złapały ją.
- Jest zmęczona - Odezwał się elf, podchodząc do dwójki magów i klękając obok. - Straże za chwilę zaczną obchód i lepiej by cię tu nie znalazły. Zajmę się nią spokojnie - Dopowiedział szybko widząc mrożące krew w żyłach spojrzenie Kłamcy. Loki ostatni raz spojrzał na dziewczynę leżąca teraz w ramionach Silvan'a, wyszeptał krótkie zaklęcie, po czym zniknął w kłębach zielonego dymu.
  Dziewczyna lekko zadrżała, na co elf zareagował szybko. Zdjął swój płaszcz i szczelnie ją otulił. Następnie rzucił na Ellie zaklęcie niewidzialności tak, aby żaden z Lodowych Strażników jej nie zobaczył. Była widoczna tylko dla niego i Lokiego. Silvan wpełzł w najciemniejszy kąt celi i ułożył sobie dziewczynę wygodnie w ramionach. Spojrzał na jej spokojną twarz. Wyglądała tak niewinnie, iż można by rzec, że mogła uchodzić za elfa, ale niewinna twarzyczka kryła pod sobą straszliwą moc.
   Ellie poruszyła się niespokojnie i po chwili otworzyła oczy.
- Gdzie jestem? - Padło pierwsze pytanie.
- Mam skłamać czy powiedzieć prawdę? - Elf roześmiał się.
- Skłam i powiedz, że jesteśmy na Karaibach.
- Dobrze. Jesteśmy na Karaibach, a ty wygrzewasz się w słońcu popijając mleko kokosowe - Na to dziewczyna nie potrafiła się nie roześmiać. Wyswobodziła się z uścisku i usiadła obok opierając się o zimną ścianę. Szczelniej otuliła się płaszczem i potarła skostniałe dłonie.
- Hej, czekaj - Odezwała się nagle - Skąd ty wiesz o Karaibach? Byłeś na ziemi....znaczy w Midgardzie?
- Loki mi o wszystkim opowiedział - Odparł elf, spoglądając przed siebie. - Wiele razy bywał na waszej planecie, i kiedy mu się nudziło przychodził do mnie z coraz nowszymi historiami. Siedzieliśmy przy piwie i rozmawialiśmy. - Spojrzał na dziewczynę, która z uwagą chłonęła każde jego słowo - Nie zawsze był pozbawionym serca okrutnikiem. Znam go od dawna i kiedy byliśmy młodzi zawsze razem chodziliśmy do Asgardzkich lasów i polowaliśmy.
- Nie jesteś w wieku Lokiego - Zagadnęła, odbiegając od tematu. - Ile masz lat?
   Elf zamyślił się. Zastukał palcami w brodę, a w głowie szybko przekalkulował potrzebne informacje.
- Mam trzysta lat, więc na wasze będzie to... chyba trzydzieści - Odpowiedział, a Ellie nie ukrywała zdumienia.
- Dlaczego tu jesteś?
Silvan ciężko westchnął, po czym otarł twarz rękoma.
- Jestem tu, by pomóc Lokiemu i zapobiec Ragnarakowi. On wiedział, że Lex nie działa sam i dlatego poprosił mnie o pomoc w zdemaskowaniu jego pomocnika, którym ku mojemu zdziwieniu okazała się Amora. - Wyjaśnił
- A ten naszyjnik? - Ellie przeniosła wzrok na medalik, który spoczywał w dłoni Silvan'a.
  Elf uniósł rękę do góry, a biżuteria rozpłynęła się pozostawiając za sobą jedynie srebrną poświatę.
- Mała sztuczka - Uśmiechnął się.
                                                                             ~*~*~*~
   Mijały tygodnie. Cała trójka próbowała w skuteczny sposób zdemaskować Amorę, która współpracowała z Lex'em. Loki walczył i ranny schodził z areny. Silvan opiekował się Ellie, która w zamian dawała im ciepło stworzonego przez siebie ogniska. Zaprzyjaźniła się z elfem, który opowiadał jej historię swojego królestwa, poddanych i wiele innych. Dziewczyna czuła się coraz lepiej w jego towarzystwie. Ich rozmowy trwały całymi godzinami. Śmiali się, żartowali, a nawet dumali nad przeróżnymi sprawami.
  Igrzyska trwały, a więźniów było coraz mniej, czyli tym samym mniej czasu na plan. Trzeba było więc postawić wszystko na jedną kartę.
- Dziś w nocy wyjdziemy stąd, zabierzemy Lokiego i zdemaskujemy Amorę - Wyjaśnił Silvan
 Elli z aprobatą pokręciła głową, po czym wyjrzała na zewnątrz gdzie po korytarzu kręciła się straż. Doskonale wiedzieli, kiedy powinni wyjść. Olbrzymi zmieniał się co dwie godziny, a pomiędzy tym było piętnaście minut przerwy. Wtedy mają szansę, jeśli się pospieszą.
  Szatynka odetchnęła z ulgą nie widząc żadnego ze strażników. Pokręciła się chwilę po celi czując na sobie badawcze spojrzenie elfa, z którym spędziła już ponad tydzień. Z dnia na dzień ich relacje się polepszały. Wiedzieli o sobie coraz więcej, a Ellie zaczynała czuć do niego jakąś sympatię. Zdawała sobie sprawę z tego, że obecnie jest z Lokim, ale on z reguły zawsze podążał swoimi ścieżkami. Wiedziała ile przeszedł. Sama doznawała tego wszystkiego i musiała przyznać, że nie były to przyjemne wspomnienia.
   Nagle poczuła ciepło. Przestraszona otwarła wcześniej zamknięte oczy. Stała po środku lodowatej celi w uścisku Silvan'a.
- Dlaczego płaczesz? - Spytał spokojnym głosem, gładząc ją po głowie.
  Ellie dopiero teraz poczuła piekące policzki i kolejne spływające łzy. Otarła je niedbale rękawem bluzki i pociągnęła nosem.
- P-przepraszam. - Wychrypiała - Nie wiedziałam....
- Nie powiedziałaś mi wszystkiego - Przerwał jej - Mogę ci pomóc
- To demony przeszłości. Jej już nie da się zmienić.
  Silvan odsunął się od niej i złapał za rękę. Następnie poprowadził pod ścianę, kazał usiąść i przykrył kocem, który zdobył wcześniej.
- Przeszłość zawsze zostawiaj za sobą. Ważne co dzieje się teraz - Powiedział, obejmując ją ramieniem.
- Kiedy byłam dzieckiem mój ojciec mnie bił. Matki nie było w domu, więc nie wiedziała co się dzieje. Zabronił mi mówić, więc siedziałam cicho w kącie i płakałam. Chodziłam w długich koszulkach i spodniach, by zakryć siniaki i rany, które on mi zadawał. Pewnego razu przyszedł pijany do domu. Wyciągnął z szuflady nóż i do zabawy zaczął nim machać. Prosiłam go, aby go odłożył, jednak on mnie nie słuchał. Śmiał się, a ja się bałam. Kiedy kazał mi iść po butelkę piwa odmówiła, a on dźgnął mnie nożem. Ból był minimalny, ponieważ odczuwałam ogromny, paraliżujący strach. Przyjechała karetka i zajęli się mną. Ojca zamknęli, ale on uciekł i zabrał matkę. Dzień później dowiedziałam się o ich śmierci.
  Każdy kto słuchałby tej smutnej historii zapewne popłakałby się, lecz Silvan'owi było jej żal. Ellie zaczęła głośniej płakać i schowała twarz w koc. Elf lekkim gestem ręki uniósł jej głowę i pocałował w czoło.
- Prześpij się - Szepnął, a zaklęcie, które na nią rzucił zaczęło działać od razu.
 Powieki dziewczyny zaczęły opadać ciężko i już po chwili wędrowała po krainie Morfeusza.
                                                                              ~*~*~*~
  Dziś nie śniła. Dziś jej umysł był spowity ciemnością i lękiem. Dlaczego lękiem. Czego się bała? Niepowodzenia misji? Przecież mają kolejnego sojusznika. Kolejne pary rąk do pomocy. Więc dlaczego czuła się jakby to wszystko co planowali miało legnąć w gruzach, a oni zostaną skazani na śmierć przed obliczem Thryma. On na pewno nie puściłby im tego płazem. Zemściłby się za to, że ktoś go chciał w taki sposób oszukać. Igrzyska zostałyby wstrzymane, a oni wystawieni na sam środek areny. Thrym zszedłby ze swojego tronu i sam wymierzył im karę w postaci śmierci.
- Kochasz swoich przyjaciół - Usłyszała jego ciężki głos, aż poczuła dreszcze - Umrą jako pierwsi, byś ty mogła patrzeć i cierpieć. Albo - Zamyślił się i postukał palcem w brodę - Ciebie zostawię przy życiu i każę żyć w tym cierpieniu po stracie bliskich.
   Wszystkie te głosy odbijały się echem w jej głowie. Mimo, iż nie śniła, mogła by przysiąc, że widziała śmiejącego się Thryma.
   Z tej dziwnej hipnozy uderzająco podobnej do snu, wyrwało ją silne potrząsanie za ramiona. Ellie gwałtownie zerwała się do góry prawie uderzając głową Silvana, który się nad nią pochylał i próbował ją uspokoić. Wpadła prosto w jego ramiona z szeroko otwartymi z przerażenia oczami. Oddychała szybko, a jej serce biło rekordy szybkości. Drżała i trzęsła się, jakby została porażona prądem. Zimno przedostało się przej jej płaszcz i rozeszło po całym ciele.
- Atra gülai un ilian tauthr ono un atra ono waíse skölir frá rauthr. [1] - Wyszeptał w swoim jeżyku elf, po czym powoli odsunął od siebie już spokojniejszą dziewczynę. Podtrzymał jej podbródek i zamknąwszy oczy pocałował ją delikatnie w czoło.
- Skończyliście? - Spytał poddenerwowany Loki, stojący po drugiej stronie celi.
  Ellie szybko odwróciła się w jego stronę
- Loki... - Szepnęła, lecz nie dane jej było skończyć, bo Kłamca kontynuował
- Nie mamy czasu. Zmiana zaczyna się za trzy minuty. - Skrzyżował ręce na piersi i począł wypatrywać strażników.  Ellie dostrzegła na jego twarzy wyraz bólu, ale nigdy by nie pomyślała, że mógłby być zazdrosny o coś takiego. Dziewczyna wstała chwiejąc się lekko na nogach i odmawiając pomocy elfa, stanęła obok Kłamcy. Nie zaszczycił jej wzrokiem. W tym momencie zaczął ją traktować jak powietrze.
- Nie mów mi, że jesteś zazdrosny - Zaczęła żartobliwym tonem i delikatnie położyła dłoń na jego dłoni. On ją, jednak szybko strącił. - Nie zachowuj się jak dziecko.
- To nie ja lecę do pierwszego lepszego - Odparł beznamiętnie, patrząc w dal
   Ellie zatkało. Jak on mógł coś takiego powiedzieć.
- Idziemy - Rozbrzmiał jego głos.
  Szatynka ostatni raz spojrzała w jego stronę. Przecież nic nie zrobiłam, słowa echem rozchodziły się w jej głowie.
- A do cholery z tobą - Powiedziała i wyszła z celi przez otwór zrobiony przy pomocy magii Lokiego.
   Stąpała ostrożnie jak po cienkim lodzie. Wszyscy dookoła spali lub pochrapywali w kącie swoich cel. Robiła długie kroki omijając widoczne pęknięcia i nim się spostrzegła doszła do rozwidlenia dróg. Wyjrzała zza zakrętu. Korytarz po prawej ciągnął się w nieskończoność, a po lewej skręcał po kilku krokach.
- Silvan - Kłamca skinął na elfa, który zaczął szeptać różne inkantacje.
- Garjzla, letta! [2] - Światło płomieni zaczynało powoli gasnąć, aż zrobiło się ciemno.
- Idziemy - Rozkazał Loki, wymijając dziewczynę.
- Ale.. - Szatynka przeraziła się nagłej, przenikliwej ciemności - Ja nic nie widzę
  Kroki maga ucichły i zaraz na powrót słychać było stukot jego butów. Loki zdecydowanie za mocno chwycił nadgarstek dziewczyny, na co ona zareagowała syknięciem.
- Cela Amory powinna być tuż za tym zakrętem - Odezwał się Silvan, który doskonale widział w ciemności.
  I tak jak powiedział. Nie minęła nawet minuta, a trójka więźniów stała przed karcerą czarodziejki. Jednak nikogo w środku nie zastali.
- Gdzie ona jest? - Loki był coraz bardziej zdenerwowany. Zacisnął pięści na kratach, aż zbielały mu kostki. Oczy zaczęły niebezpiecznie błyszczeć, a krew w żyłach wrzała.
- Oh kochanie - Zza ich pleców odezwał się melodyjny, kobiecy głos. Wszyscy jak jeden mąż skierowali swe spojrzenia w drugą stronę.
   Przed nimi, we własnej osobie stała Amora, a za nią Thrym.
- Nie złość się tak, bo zmarszczek się nabawisz.